Het doel werd het asiel in de buurt van Barcelona (Spanje) waarover ik weinig bemoedigende verhalen had gehoord. Samen met Caat en Ed zouden we per camper naar Spanje afreizen. Niet om een envelopje met geld af te leveren maar om daadwerkelijk goederen te brengen. Caat en ik hadden er al maanden voorbereiding ingestopt. Dekens, handdoeken, medicijnen, eten, rolcontainers. Alles werd verzameld.

Ed had via de Stichting Red Een Hond ook eten gedoneerd.

Het leek een reis met hindernissen te worden. Na een uurtje rijden brak bij Caat een kies af, maar gelukkig hoefden we hierdoor niet te stoppen. De eerste tankstop leverde het volgende probleem op: het slot van de tankdop zat vast. Na een halfuur prutsen toch maar de ANWB gebeld. Weer wachten! Pfff!
Nadat het slot van de tankdop was verwijderd, konden we weer verder. Wat stond ons nog meer te wachten? Het viel gelukkig mee en zonder hindernissen kwamen we de volgende dag op de plaats van bestemming. Echter, het was al 17.15 uur en het asiel was gesloten!

Het was wel mogelijk om alvast de auto leeg te maken en we konden alle meegebrachte goederen kwijt in een garage van één van de vrijwilligers, want we wilden nu wel graag slapen. Na het uitladen van alle spullen kwamen zowaar de slaapplaatsen in de camper weer tevoorschijn.
De mensen die ons ontvingen waren zeer gastvrij. Wij mochten de douche gebruiken en konden daar ook slapen, maar Caat en ik wilden even met z’n tweeën rust, wat kletsen en slapen. Wij kozen voor de camper.

De volgende dag gingen de spullen weer in de auto en reden we naar het asiel. Ik had mij er op ingesteld dat het asiel niet zo zou zijn als wij in Nederland gewend zijn, maar wat ik zag overtrof mijn meest angstige vermoedens. Het was vreselijk!

Dwars door het asiel loopt een pad, waar links en rechts honden aan de ketting stonden. Het pad bleek een doorgangsweg te zijn naar een puinstortplaats waarover de hele dag vrachtwagens af en aan reden. De kettinghonden konden dit pad zo op lopen en stoven regelmatig weg als er weer een vrachtwagen aankwam. De chauffeurs reden niet bepaald zachtjes en een vrijwilliger vertelde ons dat in het verleden al verscheidene honden op die manier waren doodgereden.
Op het asielterrein kreeg ik opeens een pup in mijn handen geduwd. Deze was met broertjes en de moeder gevonden en afgeleverd en waren in een tijdelijk onderkomen geplaatst. Echter, nu moesten zij daar uit, omdat dit de plaats was waar ons meegebrachte voedsel kon worden neergelegd. Dit was de enige plaats waar de ratten niet bij konden komen.

Ratten! Op deze stortplaats van puin en rommel vierde de familie rat hoogtij. Dat zou al snel duidelijk worden…

Nadat wij alle meegebrachte spullen hadden uitgeladen, namen we de tijd om wat rond te kijken. Ik kon niet begrijpen dat zoiets bestond. Wat ik hier aantrof was zelfs voor Spaanse maatstaven het laagste van het laagste. Iedere hond had zijn eigen (trieste) verhaal, maar wat mij vooral opviel dat zij allemaal, ondanks wat zij hadden meegemaakt, zo ontzettend lief en aanhankelijk zijn.

Zoals afgesproken zouden wij voor Stichting Red Een Hond zes honden meenemen naar Nederland en we besloten deze te gaan bekijken. Het zestal zat al apart in een hok met een raam en ik zag dat zij al voor het raam stonden te springen.
Ik heb daar heel wat weg lopen slikken en probeerde me zo af te sluiten. Het lukte niet. Er was teveel leed, teveel verdriet. We hebben met de hondjes geknuffeld en we hebben ze geaaid en zo wat nader kennis gemaakt.

Caat en ik wilden ook de rest van het asiel zien. Boven zijn ook nog honden, werd er gezegd, en wij gingen kijken. Wij troffen daar grotere en oudere honden aan, die allemaal aan de ketting lagen. Het was vreselijk om te zien. Bij het zien van kettinghonden ben je meestal wat gereserveerd. Kettinghonden beloven in Nederland meestal weinig goeds. Kom daar maar niet bij in de buurt. Hier was het andersom, hoorden we later. Hier stonden honden aan de ketting die niet met z’n tweeën in een hok kunnen, omdat zij steeds werden aangevallen. Deze honden waren te onderdanig om terug te vechten. Nog maar een keer diep de tranen weg zuchten.
En daar zag ik ineens die hond. Zo’n lieverd. Hij stond maar met z’n voorpoten over z’n neus te wrijven. Eerst konden we niet goed zien wat hij nou had, maar dichterbij gekomen, dacht ik dat ik moest spugen. Zijn neus was voor de helft weggevreten door de ratten. Het arme beest!

Caat en ik waren helemaal aangeslagen. Bij een wijntje en wat eten zaten wij te piekeren en te kletsen over wat wij konden doen om het voor deze dieren beter te maken. Maar wie zijn wij, hè? De gemeente wil het asiel daar weg hebben, maar heeft geen andere locatie. Dus… vechten tegen de bierkaai. Dan maar zorgen dat ze voldoende eten hebben en kijken of we wat meer honden mee kunnen nemen naar Nederland en België.

De volgende dag gingen we weer terug naar het asiel. Ditmaal om te helpen. Caat en ik gingen het verblijf van de zes apart gezette honden doen. Deze vonden het een feest. Nadat alles goed gesopt was, werden er papiersnippers gelegd. Ik had de zak met snippers even in het midden van het hok gezet en dat was het helemaal. De honden doken met z’n zessen in en op de zak en in no-time was het een gekkenhuis vol leuke en speelse honden.

Toen we klaar waren, kwam een vrijwilliger (die wist hoe ik met dieren werk) vragen of ik naar een hond wilde kijken. Ik ging mee naar de achterkant van het terrein en zag dat met twee grote rioolpijpen hokken waren gemaakt. Achter in een van die rioolpijpen zat Katie, helemaal tegen de achterkant geplakt.
Ik vroeg of ik haar kon aanraken. Ja, dat kon.
Ik ging op het randje gaan zitten, raakte de hond aan en toen werd het me teveel. Opeens liepen de tranen over mijn wangen. ‘Ik wil niet meer’, zei ze. ‘Het hoeft voor mij niet meer. Ik wil dood.’ Katie had haar hele leven in een hok doorgebracht en was met haar pups aan het hek van het asiel gebonden. Zij had bijna geen contact met mensen gehad en als er iemand kwam, zat zij achterin die pijp. Als zij naar een ander verblijf moest, dan werd zij in een karretje gelegd. Zij weigerde te lopen.
Ik zag dat zij om haar ogen een schimmel had. Caat had een tube geneeskrachtige zalf meegenomen en dat hebben wij erop gesmeerd. De tube hebben we achtergelaten en de vrijwilligers zouden de behandeling verder afmaken.
Wat kon ik weinig voor haar doen, dan haar alleen maar instralen.

Naast haar zat een herdermix. Ook deze wilde ik wel even voelen. Ik keek in haar mooie bruine ogen en ik voelde dat ze zei: ‘Wat heb ik fout gedaan?’
Ik was helemaal kapot. Zoveel verdriet. De tranen liepen over mijn wangen. De vrijwilligers vertelden dat zij een hernia had, maar ik vertelde dat dit niet klopte. Door de spanning en de stress waren haar rugspieren zodanig verkrampt dat haar ruggenwervel zo strak werd samengetrokken dat het op een hernia leek. In ieder geval leed zij onder hevige pijn.
Caat wilde haar zo graag meenemen om haar in haar hondenopvang in België op te nemen, maar dat was geen oplossing. Deze hond wilde zo graag rust. Het beste was een plek bij een ouder echtpaar zonder drukte.

Daarna zijn we naar het tevenverblijf gegaan en zijn we met ze gaan spelen met een bal. Dat was feest. Ze waren door het dolle heen.
Ook hadden we kammen en borstels meegenomen en zijn we ze eens lekker gaan verwennen. Maar de tijd vliegt en sommige honden waren zo vervilt dat er geen doorkomen aan was.

We gingen even uitrusten in de camper. Het werd wat rustiger, de vrijwilligers waren op een enkeling na naar huis en tot mijn stomme verbazing kwam de familie rat in grote getale eten. Op klaarlichte dag! Terwijl de honden hun siesta hielden, liepen de ratten af en aan: beetje eten, beetje drinken. Als ik het niet op de foto had gezet, had je het gewoon niet kunnen geloven.

Al met al waren wij alledrie behoorlijk aangeslagen en gingen we na een vermoeiende dag terug naar de plek om te overnachten. Na ons te hebben opgefrist, zijn we met z’n drieën gaan bespreken welke honden we mee konden nemen.
Ach, wat was dat moeilijk. Je wilt ze allemaal wel meenemen. Terwijl we dit bespraken kwam Ute, een van de vrijwilligers langs. Zij gaf ons alledrie wijn, kaas en een soort champagne. Dat wilde ze ons geven om ons te bedanken. Een heel lief gebaar.
Wij vroegen aan Ute welke honden het eerst weg moesten en zij noemde er een paar. We kwamen overeen dat we elf honden mee zouden nemen. Ute was perplex en wist niet goed wat ze moest zeggen. Ed had een aantal benches meegenomen dus dan moesten er tijdens de reis terug maar een paar op de bedden in de camper liggen. Zo werd het dus afgesproken. Na een gezellig, maar zeer waardevolle avond gingen we slapen.

De volgende en laatste dag kwamen we terug bij het asiel. De kleinere honden zaten in de benches en de grotere waren uit hun hokken gehaald. Nadat de honden in de camper zaten, namen we afscheid en reden we weg. Een aantal van de vrijwilligers pinkten toch wel een traantje weg. Ongelooflijk wat deze mensen allemaal doen onder deze vreselijke omstandigheden.

De reis begon met een rit naar de dierenarts. De honden moesten gechipt worden. Alles moest op een legale manier gebeuren. Wij wilden geen risico lopen bij de grens. Na het bezoek aan de dierenarts begon de lange reis terug. Het is onvoorstelbaar dat de honden die al zoveel hadden meegemaakt, zo rustig waren onderweg.

De drie grote lagen op het bed heerlijk te slapen en ook in de benches was het rustig. Onderweg hebben we af en toe er even één uitgehaald zodat ze even konden rekken, strekken en natuurlijk knuffelen.
Na een paar uurtjes rijden, werd het tijd om de honden uit te laten. We stopten bij een parkeerplaats bij een grasveld en daar werden wij toch wel enigszins verrast. Vanaf de kale zandvlakte van het asiel was het voor de meeste honden een eerste kennismaking met gras. Het was leuk om te zien hoe de honden eerst met opgetrokken (‘oh, wat is dit eng’) poten liepen, maar al snel gingen kijken, ruiken en likken aan alles wat ze tegenkwamen.

De rit verliep verder zonder problemen en de volgende dag kwamen we in de loop van de ochtend in België aan, waar Caat woont.
Bij Caat werden de honden losgelaten en wat ik toen zag, maakte mij van binnen zo gelukkig. De honden waren helemaal door het dolle heen en renden over het veld en de plaats achter elkaar aan. Zij wisten van gekkigheid niet wat ze moesten doen. Tussen het spel kwamen ze af en toe even langs om een lik te geven of om even tegen je op te springen. Al die vreugde. Het was fantastisch om te zien.

Voor Ed werd het tijd om naar huis te gaan en na overleg nam hij vier honden mee.De rest bleef in de opvang bij Caat.
Nadat wij de honden verzorgd hadden, ploften wij op de bank. Nu pas voelde ik hoe moe ik was. Na nog wat gedronken en gegeten te hebben, ben ik ook naar huis gegaan. Mijn honden waren dolblij dat ik thuis was. Ik had ze ook zo gemist. Vaak heb ik bij het zien van mijn honden nog gedacht: ‘Wat hebben jullie het toch goed. Beseffen jullie dat wel?’ Zij hebben nooit iets vervelends meegemaakt en voor hen is dit leven gewoon. Gelukkig maar…

Na een heerlijke douche was het weer geweldig om weer in je eigen bed te liggen, maar ondanks de vermoeidheid kon ik de slaap niet vatten. Alles kwam weer boven: de mentaliteit van het land naar de dieren toe, het ontbreken van enige rechten voor de dieren. Ik was niet eerder in Spanje geweest, maar mijn vakantieland zal het nooit worden als er van overheidswege niets wordt gedaan aan het dierenbeleid.
Ieder seizoen, voordat de toeristen komen, worden de stranden schoongeveegd. Toeristen zitten immers niet op loslopende honden te wachten, volgens de regering. En dan hebben we het nog niet over de barbaarse toestanden bij de jacht of de asielen zoals wij er een nabij Barcelona hebben bezocht…

De reis naar Spanje heeft een zeer diepe indruk op mij achtergelaten en ik heb dan ook een aantal dagen nodig gehad om het een plaatsje te geven.
Gelukkig hebben wij elf honden kunnen redden en een goed huis voor hen gezocht en gevonden. Eén ding weet ik zeker. Ik blijf de honden in Spanje steunen. Ook zij hebben, zoals elke ziel op aarde, recht op een beter leven…