Toen ik mijn puppie had en voor het eerst buiten liep kwam ik een clubje vrouwen tegen op leeftijd en een daarvan had twee Teckels. Een bruine, Lotje genaamd en een zwarte, Sammy.
Lotje was vroeger uit de auto gegooid en heeft daar een hernia aan overgehouden, dus liep al moeilijk. Daarna had zij een verstopte blaas, werd geopereerd en alles wat mis kon gaan ging mis. Uiteindelijk was het resultaat dat Lotje drie stapjes liep en dan omviel. De hele buurt sprak er schande van, dat dat beest nog leefde, maar voor die oudere vrouw waren het haar kinderen en deed zij er alles voor, Lotje kreeg fysio, accupunctuur etc. Maar echte resultaten waren er niet.
Mijn zoon die , hetgeen waar ik eigenlijk mee bezig was allemaal maar raar vond, zei tot mijn stomme verbazing: “Mijn moeder kan misschien wel wat doen”. Ik wilde daar niet over praten waar iedereen bij was en het gekke was dat de rest ook doorliep.
Ik raakte aan de praat met die vrouw en ze zei: “Ik heb echt geen geld meer, dus kan je niet betalen”. Nou, dat was ook niet de bedoeling. Dezelfde middag ging ik naar haar toe. Het bijzondere was dat Sammy, die andere hond, niks van vreemden moest hebben. Toch kwam die gelijk bij me zitten en was niet meer bij me weg te slaan. Dat was voor die vrouw ook een teken dat het goed was. Zij haalde tenslotte ook maar een vreemde in huis.
Lotje had een verkleving bij haar ruggenwervel en genoot zichtbaar van de behandeling. Tijdens het behandelen voel ik dan of ik terug moet komen of dat 1x genoeg was. Ik moest 3x in de week terug komen en dit heb ik weken gedaan en zo langzamerhand afgebouwd.
Je krijgt natuurlijk ook een band met het vrouwtje (een hele lieve vrouw). Op een dag belde ze me op dat Lotje zowaar de straat was uitgelopen en dat ze, in plaats van haar wel twaalf keer in dat stuk haar weer op haar poten moest zetten, het nu maar drie keer hoefde. Dus er zat progressie in.

Op een dag zat ik in de auto. Ik kwam net terug met mijn hond van het bos en hoorde gewoon die Teckels roepen: “Kom nou!!” Ik was toen al op het punt dat ik daar ook naar luisterde, dus reed ik er naartoe. Daar aangekomen trof ik de vrouw doodziek aan en de hondjes waren nog niet uit geweest. Ze was heel verbaasd wat ik zomaar kwam doen, we hadden toch geen afspraak. Dit vond ik toch wel het bijzonderste in al die tijd dat ik hier mee bezig was.
Maanden kwam ik daar al over de vloer en we wisten allebei dat Lotje nooit meer helemaal zou opknappen, maar zoals ze nu was , daar was iedereen al blij mee. Lotje rende op haar manier alweer een beetje.
Op een dag was ik daar en kwam Sammy bij me zitten. Ik voelde heel duidelijk dat Sammy binnenkort niet meer hier zou zijn, maar dacht wel: “Moet ik dat vertellen of niet?” Die honden waren alles voor die vrouw.
Sammy zat lekker bij me op schoot en ik voelde zo de energie stromen. De hond was volledig op. De vrouw vertelde dat Sammy vocht vast hield en het zo benauwd had. Ik zei: “Ja hij is al oud hč en moe en lichamelijk op. Ze vroeg: “Gaat tie dood?” , en ik vertelde dat we allemaal gaan en alleen boven weten ze wanneer. Dat ze maar extra lief voor hem moest zijn omdat hij dat nodig had. Drie dagen later ging de telefoon. Sammy was over.
Ik er naar toe, ze was erg overstuur, maar zei wel dat ze erop voorbereid was geweest door ons gesprek en dat ze er vrede mee had. Ik uitgelegd dat je eigenlijk verder leeft maar dan zonder voertuig. Ik ben een boekje voor haar gaan halen van Fokko Huisman over het contact met overleden dieren. Zij vond het moeilijk om te begrijpen maar het steunde haar wel. Je begrijpt dat dit voor mij ook een hele bijzondere ervaring was waar ik erg dankbaar voor ben. Nu, jaren later, is Lotje inmiddels ook over en heeft zij toch weer een nieuwe Teckel genomen.