Raices. Ik kreeg een mail van Anneke. Haar hond was overgegaan en ze kon het niet verdragen dat hij er niet meer was. Zij had een mooi blauw licht gezien vlak voor hij overging en of ik wist wat het was. Ze wilde zo graag weten hoe het nu met hem was, waar hij was en of ik dat kon vragen. Soms willen dieren dat wel dus ik dacht ik probeer het gewoon. Ik kreeg een foto van Raices een prachtige hond. Maar wel een bijzondere dat voelde ik gelijk. Ik vroeg of ik contact mocht maken en gelijk was het er, heel mooi vond ik dat. Het was/is een hele lieve hond, maar eigenlijk geen hond. Hij voelde meer aan als een mens in zijn gedrag. Hij was vrolijk en je kon vreselijk met en om hem lachen. Hij had een overschot aan energie wat hij rijkelijk uitdeelde waar nodig was. Toen nam Raices het over en maakte me duidelijk; "Waar ik nu ben is geen pijn, een liefdevolle omgeving, iedereen helpt elkaar. Dat blauwe licht was mijn gids die mij heeft begeleid naar hier toen ik overging. En hij helpt mij hier verder en vangt me op. Je hebt het goed gedaan en je moet je niet schuldig voelen, het was mijn tijd en ik heb geprobeerd het je duidelijk te maken door veel te knuffelen en zo onder je handen door te lopen dat ze bleven rusten ter hoogte van mijn nieren. Daar zat het namelijk, daar kwamen ook sommige kwalen vandaan. Maar je hoorde me niet, jammer vond ik dat, dan had je je erop voor kunnen bereiden." Hij liet me steeds een zwarte kat zien die ook over is en moest de groeten doen aan Anneke. Hij ging verder. "Ik ben vaak bij je en kom af en toe even kijken. Amigo (dat is de andere hond die nog hier is) weet wanneer. Als je het bos in gaat, wat we elke dag deden, ben ik er ook vaak bij. Amigo is moe en wil niet zo ver meer lopen. Ik heb een fijn en gelukkig leven gehad bij je en een hoop geleerd en daar ben ik dankbaar voor." Ook liet hij een bal zien, steeds weer. Hij zei wat ik het leukste vond was een spel. Ze moesten zitten op een gladde vloer plavuizen of zeil. Iets met een koekje en zij gingen blaffen, het was een erg onsamenhangend verhaal waar ik geen touw aan vast kon knopen. Hij zei ook nog, "Ik wil je bedanken voor alles. Het was heel speciaal wat we hadden. Ik voelde je feilloos aan en wist wat je dacht en hoe je je voelde en wat je wilde. Tot gauw." Zo eindigde hij “TOT GAUW”. Daar was Anneke wel van geschrokken want zij zag het niet meer zitten hierop op aarde. Ze mailde terug. Verder waren er zoveel herkenbare dingen in het antwoord van Raices. De zwarte kat was van haar moeder en toen ze die in had moeten laten slapen, heeft Anneke die kat naar het crematorium gebracht met de auto, waar op dat moment ook Raices in zat. De bal, zijn gedrag, alleen het spel met het koekje kon ze niet plaatsen. Maar dat “tot gauw” dat bleef erg hangen. Ik voelde er meer bij dat hij terug zou komen bij haar, in de vorm van een andere hond. Maar wanneer en hoe zoiets je pad kruist dat weet men maar nooit. Maar ik ben ervan overtuigd als dat zo moet zijn, gebeurd dat ook op een hele bijzondere manier. Het was een bijzonder koppel deze twee. Anneke krijgt mooie dromen en ziet soms het blauwe licht. Raices zal altijd met haar verbonden blijven en zij met Raices. Anneke moet haar weg gaan en Raices de zijne en ooit zullen hun wegen elkaar weer kruisen. Het is mooi dat twee werelden zo met elkaar verbonden blijven. Er is meer tussen hemel en aarde dan dat wij kunnen vermoeden. Rust zacht lieve Raices.