In de keuken aangekomen moet ik constateren dat mijn bakje nog leeg is, zelfs dáár geen tijd voor. Pfffff, wat een leven heb ik toch.
Oh de post, even kijken, er lag een hele stapel, zou er iemand jarig zijn? Er hangen geen slingers, ik snap er niks van.
Het gaat schemeren dan zal de baas zo wel thuis komen. Of hij moet overwerken, dan zal je haar horen. Toet toet! Oh daar is ie al, gauw de vensterbank in en kijken..hé wat heeft hij nou bij zich?
De achterbak gaat open en ja hoor, een kerstboom, ohhh dat is het, het is bijna kerst. Nou ik neem de benen dat is altijd zo'n gedoe met die boom; bank van zijn plaats, hij doet het nét weer verkeerd en zij maar zuchten. Ik ga maar weer naar buiten en als het klaar is kom ik wel eens kijken.

In de tuin zit mijn vriendin van de buren. Ze is zo mooi. Zwart met witte vlekken, of zou ze wit zijn met zwarte vlekken, nou ja wat maakt het uit ze is gewoon mooi en heel lief. Mara heet ze. Als ik aan haar denk krijg ik kriebels in mijn buik, gek he, wat zou dat betekenen?
Soms gaat ze wel eens mee als er niemand thuis is en dan eet ze uit mijn bakje... als het gevuld is tenminste en liggen we samen op de bank. Ik kan wel uren naar haar kijken ze is zo mooi.
Ik zeg: "Hé Mara wat doe je nog buiten?" "..Oh hou op, schei uit, het is een chaos bij ons binnen, hele verhuizing, de kerstboom is er, nou dan druk ik mijn snor.."
Ik lachte en zei: "Is bij ons ook zo laat ...een rotzooi overal, dozen en als ik daarin wil wordt ze boos, dus ben ik maar naar buiten gegaan."
We gaven elkaar kopjes, zo lekker in het maanlicht.

Na een uurtje of wat ben ik maar weer naar binnen gegaan. De boom stond en de ballen erin, dat vind ik toch zo gaaf...
Ik wilde mezelf wel even zien en keek in zo'n bal, wow ik ben toch ook wel een knappert.
Ze deden heel geheimzinnig, zaten te smoezen.
De volgende dag was het zover. Ik was als eerste op en ging even polshoogte nemen. Een heleboel pakjes onder de boom hmmmm gaaf zeg, ik ben wel nieuwsgierig of er voor mij ook een pakje bij zit. Ik ging maar aan de deuren krabben en miauwen. Ik wilde dat ze uit bed kwamen. Ik had wel een luchtje geroken ..een poezenluchtje, maar ik zal het me wel verbeeld hebben.

Ze kwamen uit bed en gingen eerst ontbijten, heel feestelijk, pfff wat duurde het lang. Ik sprong een paar keer op tafel, maar het hielp allemaal niets. Ik ging nog maar ff naar de tuin. Daar zat Mara..zij was ook het huis ontvlucht en zei: "krijg jij wat voor je kerst?" Ik zei: "Misschien wel." Ze zei: "Ik blijf toch wel altijd de jouwe hè?" " ..tuurlijk" zei ik volmondig, "jij bent het voor mij. Hoewel, dat kattenluchtje wat ik rook was ook erg lekker."
Ze zei: "Je mag me niet alleen laten hoor Karel, ik ben je vriendin." "Tuurlijk niet", zei ik.

Nou we gaven elkaar een kopje en gingen ieder naar ons eigen huis. Ze zaten al bij de kerstboom. Oh daar is Karel, ja voor jou hebben we ook wat hoor. Het baasje ging naar de garage en kwam terug met een doos. Dat was dat luchtje..
Ik keek in de doos en wat zat daarin... een heel mooi poesje, een baby, mijn hart ging te keer als een dolle. Wat nu, hoe moest ik dat uitleggen tegen Mara? Ik bekeek de kleine, ze was leuk, lief en mooi. Ik wist ff geen raad met mijn gevoel en vluchtte naar buiten. Daar zag ik Mara, hé zei ik, en hoe was de kerst voor jou? Ze zei: ik moet je iets ergs vertellen, ze hebben een vriendje voor me gehaald, maar ik heb jou toch! Hoe moet het nu?
Ik ademde opgelucht en zei: hier hebben ze een vriendinnetje voor mij. Als we hun tweetjes nu eens koppelen, dan kunnen wij samen blijven toch! Wat snappen mensen nu van ons. Ik ben gelukkig met jou en jij met mij. Wij hebben ons eigen leven en daar kan geen mens zich in verplaatsen alleen iemand die ons begrijpt. En dát zijn er maar weinig.

Ik zal een lang verhaal kort maken. Ik ben nog steeds bij Mara en zij bij mij. En die twee kleintjes amuseren zich kostelijk met elkaar. Ondanks de goed bedoelde kerst zijn wij nog steeds bij elkaar Mara en ik...