Spaanse Honden !!!Ik had dan ook het idee dat ik beter zou begrijpen wat zij mij te vertellen hadden uit de tijd dat zij in die asielen zaten .
Het doel werd het asiel in de buurt van Barcelona (Spanje) waarover ik weinig bemoedigende verhalen had gehoord. Samen met Caat en Ed zouden we per camper naar Spanje afreizen. Niet om een envelopje met geld af te leveren maar om daadwerkelijk goederen te brengen. Caat en ik hadden er al maanden voorbereiding ingestopt. Dekens, handdoeken, medicijnen, eten, rolcontainers. Alles werd verzameld.
Het leek een reis met hindernissen te worden. Na een uurtje rijden brak bij Caat een kies af, maar gelukkig hoefden we hierdoor niet te stoppen. De eerste tankstop leverde het volgende probleem op: het slot van de tankdop zat vast. Na een halfuur prutsen toch maar de ANWB gebeld. Weer wachten! Pfff!
Het was wel mogelijk om alvast de auto leeg te maken en we konden alle meegebrachte goederen kwijt in een garage van één van de vrijwilligers, want we wilden nu wel graag slapen. Na het uitladen van alle spullen kwamen zowaar de slaapplaatsen in de camper weer tevoorschijn.
De volgende dag gingen de spullen weer in de auto en reden we naar het asiel. Ik had mij er op ingesteld dat het asiel niet zo zou zijn als wij in Nederland gewend zijn, maar wat ik zag overtrof mijn meest angstige vermoedens. Het was vreselijk!
Nadat wij alle meegebrachte spullen hadden uitgeladen, namen we de tijd om wat rond te kijken. Ik kon niet begrijpen dat zoiets bestond. Wat ik hier aantrof was zelfs voor Spaanse maatstaven het laagste van het laagste. Iedere hond had zijn eigen (trieste) verhaal, maar wat mij vooral opviel dat zij allemaal, ondanks wat zij hadden meegemaakt, zo ontzettend lief en aanhankelijk zijn.
Zoals afgesproken zouden wij voor Stichting Red Een Hond zes honden meenemen naar Nederland en we besloten deze te gaan bekijken. Het zestal zat al apart in een hok met een raam en ik zag dat zij al voor het raam stonden te springen.
Caat en ik wilden ook de rest van het asiel zien. Boven zijn ook nog honden, werd er gezegd, en wij gingen kijken. Wij troffen daar grotere en oudere honden aan, die allemaal aan de ketting lagen. Het was vreselijk om te zien. Bij het zien van kettinghonden ben je meestal wat gereserveerd. Kettinghonden beloven in Nederland meestal weinig goeds. Kom daar maar niet bij in de buurt. Hier was het andersom, hoorden we later. Hier stonden honden aan de ketting die niet met z’n tweeën in een hok kunnen, omdat zij steeds werden aangevallen. Deze honden waren te onderdanig om terug te vechten. Nog maar een keer diep de tranen weg zuchten.
Bij ratten dacht ik aan een klein aantal. Nee, het waren er duizenden. Ed gooide een steen in de bosjes om het te laten zien en je zag ze zo wegschieten. Op klaarlichte dag! Versuft en verdwaasd hebben we die dag alleen maar wat rondgelopen. Dat dit getolereerd wordt. De vrijwilligers werken allemaal keihard en vechten tegen het beleid in Spanje, maar het is in feite vechten tegen de bierkaai. Helemaal aangeslagen gingen we terug naar de camper. We gingen op zoek naar een camping om een plek met elektriciteit te vinden. Echter, na het verlopen van het hoogseizoen bleek de camping te zijn gesloten. Er zat dus niks anders op dan maar weer in de straat te gaan staan waar de vrijwilligers wonen. Het uitzicht aan het strand was prachtig en bij het complex waar zij wonen was een mooi zwembad. Wat een contrast op zo’n kleine afstand van al die dierenellende. Caat en ik waren helemaal aangeslagen. Bij een wijntje en wat eten zaten wij te piekeren en te kletsen over wat wij konden doen om het voor deze dieren beter te maken. Maar wie zijn wij, hè? De gemeente wil het asiel daar weg hebben, maar heeft geen andere locatie. Dus… vechten tegen de bierkaai. Dan maar zorgen dat ze voldoende eten hebben en kijken of we wat meer honden mee kunnen nemen naar Nederland en België. De volgende dag gingen we weer terug naar het asiel. Ditmaal om te helpen. Caat en ik gingen het verblijf van de zes apart gezette honden doen. Deze vonden het een feest. Nadat alles goed gesopt was, werden er papiersnippers gelegd. Ik had de zak met snippers even in het midden van het hok gezet en dat was het helemaal. De honden doken met z’n zessen in en op de zak en in no-time was het een gekkenhuis vol leuke en speelse honden.
Toen we klaar waren, kwam een vrijwilliger (die wist hoe ik met dieren werk) vragen of ik naar een hond wilde kijken. Ik ging mee naar de achterkant van het terrein en zag dat met twee grote rioolpijpen hokken waren gemaakt. Achter in een van die rioolpijpen zat Katie, helemaal tegen de achterkant geplakt.
Daarna zijn we naar het tevenverblijf gegaan en zijn we met ze gaan spelen met een bal. Dat was feest. Ze waren door het dolle heen.
We gingen even uitrusten in de camper. Het werd wat rustiger, de vrijwilligers waren op een enkeling na naar huis en tot mijn stomme verbazing kwam de familie rat in grote getale eten. Op klaarlichte dag! Terwijl de honden hun siesta hielden, liepen de ratten af en aan: beetje eten, beetje drinken. Als ik het niet op de foto had gezet, had je het gewoon niet kunnen geloven. Toen ik naar huis belde, vroeg mijn zoon of ik dan geen rattengif kon strooien. Ik zei: ‘Ach, het zijn er geen tien, maar duizenden ! Ed was de hele dag bezig geweest de pakjes eten te openen en deze in de grote rolcontainers te doen, die de gemeente Rijswijk had gegeven. Op deze manier konden de ratten er in ieder geval niet bij. Zo komen die gebruikte vuilcontainers toch nog zeer goed van pas.
Al met al waren wij alledrie behoorlijk aangeslagen en gingen we na een vermoeiende dag terug naar de plek om te overnachten. Na ons te hebben opgefrist, zijn we met z’n drieën gaan bespreken welke honden we mee konden nemen. De volgende en laatste dag kwamen we terug bij het asiel. De kleinere honden zaten in de benches en de grotere waren uit hun hokken gehaald. Nadat de honden in de camper zaten, namen we afscheid en reden we weg. Een aantal van de vrijwilligers pinkten toch wel een traantje weg. Ongelooflijk wat deze mensen allemaal doen onder deze vreselijke omstandigheden.
De reis begon met een rit naar de dierenarts. De honden moesten gechipt worden. Alles moest op een legale manier gebeuren. Wij wilden geen risico lopen bij de grens.
Na het bezoek aan de dierenarts begon de lange reis terug. Het is onvoorstelbaar dat de honden die al zoveel hadden meegemaakt, zo rustig waren onderweg.
De rit verliep verder zonder problemen en de volgende dag kwamen we in de loop van de ochtend in België aan, waar Caat woont.
Voor Ed werd het tijd om naar huis te gaan en na overleg nam hij vier honden mee.De rest bleef in de opvang bij Caat.
Na een heerlijke douche was het weer geweldig om weer in je eigen bed te liggen, maar ondanks de vermoeidheid kon ik de slaap niet vatten. Alles kwam weer boven: de mentaliteit van het land naar de dieren toe, het ontbreken van enige rechten voor de dieren. Ik was niet eerder in Spanje geweest, maar mijn vakantieland zal het nooit worden als er van overheidswege niets wordt gedaan aan het dierenbeleid.
De reis naar Spanje heeft een zeer diepe indruk op mij achtergelaten en ik heb dan ook een aantal dagen nodig gehad om het een plaatsje te geven.
|