Het verhaal van Super-Robert Op een dag kreeg ik voor de derde keer een e-mail van iemand van Endemol Televisie. Ze wilden dat ik direct contact op nam. Ze hadden me ergens voor nodig. Ik mailde mijn telefoonnummer en voordat ik de PC weer had afgesloten, hingen ze al aan de telefoon. Er was een vrouw die met haar katten wilde praten. Of ik dat wilde doen. Het overviel me eigenlijk. “Ik werk voornamelijk met zieke dieren en alleen via foto’s”, zei ik. De bedoeling was echter dat de katten naar de studio kwamen, waar een speciale kattenkamer was ingericht en daar zou ik dan met de dieren kunnen praten. Ik zei: “Dat wordt niks. Ze zijn gestresst, zeker katten en daar krijg ik echt niks uit, hoor.” Het antwoord was eenvoudig: “Wil je dan eerst foto’s hebben om contact met ze te maken ?” “Ik wil dat wel proberen”, zei ik, maar ik voegde eraan toe dat ik niks kon beloven. Het bleek te gaan om het televisieprogramma “Super Robert”. Ik had er nog nooit van gehoord, maar in dit programma vervult Robert ten Brink wensen van mensen die eerst moeten zijn aangenomen in zijn Superteam. Per koerier kwamen de foto’s en vrijwel tegelijkertijd hing Endemol weer aan de telefoon. Of ze er al waren. Ik zei dat net waren aangekomen. Veel tijd kreeg ik niet. Nog dezelfde avond om half negen zouden ze terugbellen voor mijn bevindingen. Ik vond het doodeng. Zo’n druk erachter en dan ook nog voor de tv. Nou ja, maar niet aan denken. Gewoon doen. Ik ben op mijn gemak de foto’s gaan doen en ze hadden een hoop te vertellen, die katten. ’s Avonds belde het productieteam van Endemol weer. Ik heb toen alles voorgelezen wat ik te horen had gekregen. Ik vroeg nog heel voorzichtig: “Kun je het checken ?” De onzekerheid had weer toegeslagen. “Nee, nee”, was het antwoord. “Wij weten niks van die vrouw en alleen haar vriend weet dat de katten naar de studio komen. Hij weet niet dat jij er bent…” Het zweet brak me uit…. Maar goed. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Ik ging ervan uit dat ik de volgende week een keertje naar de studio moest komen. Niet dus ! Of ik er de volgende dag wilde zijn en het liefst al bij de generale repetitie van drie uur ’s middags. Tja, ik kon toen niet meer terug. De volgende dag ging ik met man en dochter naar de studio in Hilversum, waar eerst alles werd uitgelegd, ik “geluid” omkreeg en we gingen oefenen. Ik had spijt als haren op mijn hoofd, maar ik zat daar nu eenmaal en moest het maar over me heen laten komen. Na de generale zijn we gaan eten en toen werd ik gehaald: “…de katten waren er…!!” Ik moest eerst naar de schmink en daarna gelijk de kattenkamer in. Die arme beesten stonden stijf van de stress. Twee zwart-witte katten, Robbie en Bailey’s die verschrikt rondkropen. Robbie had van de zenuwen in zijn mandje geplast en was drijfnat. Bailey’s daarentegen ging al snel op onderzoek uit. Ik heb ze eerst dertig minuten laten acclimatiseren en toen ben ik ze gaan pakken. Nadat ik ze had ingestraald, nam de stress wat af. Robbie zat op schoot en Bailey’s zat naast me. En toen begon het spektakel. Het vrouwtje van de katten, Saskia, was al in het begin van het programma aan de beurt en wist echt van niks. Ik kon vanuit de kattenkamer meekijken naar het programma en na een gesprekje met Robert werd er overgeschakeld naar mij. Het gekke was dat vanaf dat moment de zenuwen weg waren. Ik heb dus alle hulp van boven gehad. Saskia kwam naar ons toe en we hebben het hele programma zitten praten. Beide katten gaven aan dat ze dolblij waren met hun vrouwtje en het niet beter hadden kunnen treffen. Dat was alvast fijn om te horen. Je hoort ook wel eens wat anders, hoor. Gelukkig hadden Robbie en Bailey’s ook wat minder algemene informatie gegeven. Robbie had verteld dat hij die plant gewoon lekker vond. Saskia zei: “Hij eet altijd van een plant en dat mag niet van ons.” Robbie wilde ook wat meer variatie in zijn eten, maar hij was heel gelukkig bij haar. Bailey’s zei dat hij vaak last had van haar maag omdat hij altijd zo moest schrokken omdat anders Robbie alles opat. Hij vond ook dat het vrouwtje meer moest wandelen en niet alleen boodschappen moest doen. Dat zou goed voor haar zijn, want ze was niet geaard en had daardoor altijd koude voeten. Ook vertelden ze allebei dat ze zich wel zorgen maakte om Saskia omdat zij voor iedereen klaar stond en iedereen hielp en dat ze die ellende van anderen dan meenam en het niet kon loslaten. Zo waren er nog een aantal dingen en ik merkte aan Saskia dat het allemaal klopte. Ik had toen voor mezelf ook een heerlijk gevoel, want dat onzekere werd gelijk minder. Het was dus voor mij een les dat ik eens in mezelf moet gaan geloven. De uitzending was bijna af en Saskia en ik zaten maar te kleppen. Robert kwam nog even binnen en wilde weten of haar wens nu vervuld was. “Ja”, zei ze. “Het is ongelooflijk dat je zulke informatie uit katten kan krijgen. Robert bedankte me en ging weg. Daar zaten we dan … Na afloop hebben we nog lang met elkaar gepraat en we mailen nog regelmatig. Het was een hele aparte ervaring, die mij sterker heeft gemaakt. Kortom, twee mensen en twee katten erg blij. Saskia haar wens was vervuld en de katten konden nu eindelijk eens zeggen wat ze zo graag wilden…