Sandor.

Vorig jaar kreeg ik een e-mail over Sandor.
Een probleem hond die last had van aanvallen bij onweer.
Zijn vrouwtje was erg wanhopig op dat moment. Ze was bang dat ze hem zou kwijtraken. Ik kreeg een foto en bij het lezen van de foto kreeg ik de volgende dingen door. Zielige, trieste hond die last had van epileptie.
Bij zijn vrouwtje zat de hond prima op zijn plaats. Het duurt lang voordat de trauma’s die hij opgelopen heeft in zijn jeugd een plekje hebben gekregen. Het komt een heel eind goed maar er blijft altijd een ingebouwde angst.
Zij had de hond uit het asiel.
Sandor was het vertrouwen kwijt.
Zij had een hele speciale band met Sandor.
De aanvallen komen voort uit stress, de situatie waar hij dan op dat moment in zit. Hij voelde haar perfect aan, zoiets zou je willen in een huwelijk. Maar als zij slecht in haar vel zit of stressig is, is hij dat ook.

Het is jammer dat baasjes zich dan altijd zo schuldig voelen, maar dat hoeft niet. Je kiest elkaar niet voor niets uit en je kan veel van je hond leren en de hond ook van jou. Het is een wisselwerking tussen mens en dier, en zo mooi.
De aanvallen bij onweer kwamen voort uit zijn jeugd. Hij heeft heel lang opgesloten gezeten in een keuken. En telkens als-ie piepte en daarmee aangaf; ik wil bij jullie zijn, dan werd er heel hard op de deur gebonkt en geschopt. Dit gedrag van zijn vorige baas heeft diepe indrukken achter gelaten en grote littekens.
Ik moest nogmaals zeggen tegen het baasje dat de hond prima op zijn plaats was bij haar. Ze hoeft ook niet bang te zijn dat ze hem kwijt zou raken. De epileptie is goed te behandelen met medicijnen omdat hij niet zo heel veel aanvallen had.

Wat hij me liet zien is dat het vrouwtje op de bank ligt en de hond er bovenop, dat was heel goed, op zo’n manier kon de hond de energie kwijt en voelde zich verbonden met haar. Het was goed dat ze hem veel zou aaien en de hond zou aarden. Dat ging ze doen.
Ik ben de hond via de foto gaan behandelen.En na een tijdje kreeg ik een mail dat het heel goed ging. Zij blij, Sandor blij en ik een kaarsje opgestoken als dank.

Een hele tijd hoorde ik niks dan alleen maar goede berichten tot een paar weken geleden. Het ging heel slecht met Sandor. Hij kreeg inmiddels kalmeringspillen van de dierenarts en die had het al over inslapen. Paniek dus!
Ik kreeg weer een foto en legde mijn hand erop. Hij maakte zich erge zorgen over zijn vrouwtje. Er waren wat privé problemen met haar en hij kon haar niet helpen. Er was stress en dat was voor Sandor teveel.
Ik heb haar gemaild en het klopte. Ze ging gelijk weer beginnen met veel aaien en het aarden. Ook dat was er een beetje bij ingeschoten. Ik heb de foto wederom behandeld. En nu gaat het weer goed. Maar de hond had het goed doorgegeven en het is voor mensen moeilijk te begrijpen dat dieren ook dit soort dingen zien en voelen. Maar geloof me maar, ze zijn zeer intelligent en leven niet alleen op hun instinct zoals vaak gezegd wordt.
Sandor heeft het bijzonder goed getroffen, want helaas zitten om dit soort redenen de asiels vol.