Revel.

Op een dag kreeg ik een mail van Diana, het ging om haar hond Revel. De hond was heel ziek en zou niet lang meer leven, haar vraag was of ik aan Revel wilde vragen of hij pijn had en of zij de natuur een handje moest helpen. Zij stuurde mij een foto via de post en ik maakte contact met Revel.
Een super lieve hond die wilde leven voor Diana. Zij had zo’n moeite ermee om hem te gaan verliezen, ook al zei Diana dat het goed was dat hij mocht gaan in liefde. Dat hielp niet want Revel voelde duidelijk het onderliggende gevoel dat zij hem niet kwijt wilde en verstandelijk wel wist dat het beter zou zijn, maar gevoelsmatig het niet kon zoals de meesten van ons die van hun dieren houden.

Na enige dagen email contact belde zij mij opeens op. Het ging zo slecht met hem of ik kon proberen met hem te praten zodat hij rustig in kon slapen.
De hond gaf toen aan dat hij af en toe boven ging kijken en steeds weer terug kwam omdat hij er nog niet klaar voor was. Hij geen pijn had en het goed uit te houden was.
De volgende ochtend belde zij weer of ik met Revel wilde praten, het leuke was dat hij dingen uit het verleden liet zien; een hoog grasveld met witte bloemen en een bal het leukste in zijn leven vond hij ballen met degene die met hem uitging.
Het ging weer iets beter met hem, nadat het telefoon gesprek beeindigd was kreeg ik een email van Diana met een foto. Daar stond Revel op met een bal in zijn bek. Ze schreef erbij: “toen ik jou aan de telefoon had kwam Revel aanlopen met zijn bal. Ik kreeg hier kippenvel van.”
Wat is het toch mooi om te doen.

Een aantal dagen later, na steeds intensief contact te hebben gehad, kwam er aan Revel’s leven een eind. Diana was er kapot van en ik ook, ondanks dat ik de hond nooit gezien had, bouw je toch een band op met elkaar. Je weet dat het goed is waar ze naar toe gaan, maar het lijfelijke gemis, dat is waar wij mensen mee kampen.
Diana had nog een hondje en een paar dagen later kreeg ik een mail of ik met die hond contact kon maken en vragen hoe het met hem ging nu Revel er niet meer was. Het volgende kwam daaruit:
Revel is hier vaak dat vind ik fijn. Ja ik ben verdrietig, mis mijn kind ( later bleek dat die hond Revel altijd als kind zag en ervoor wilde zorgen ). Nee ik wil geen nieuwe nog, ik ben aan het verwerken. Ik wil juist naar de plekjes gaan waar Revel en ik altijd liepen.Ze liet me een stuk land zien met wat heuveltjes en dennenbomen, maar niet een echt dicht bos.
Revel had een deken daar wil ik graag op liggen, verder gaat het met mij wel goed. Rust is oké voor mij. Het vrouwtje maakt zich te veel zorgen en die heb ik dan weer om haar. Ik wil af en toe op de bank liggen omdat Revel daar dan ligt. Dat is de reden.

Weken erna ging bij mij de bel en werd er een grote doos bezorgd, uit die doos kwam een prachtig boeket bloemen van Diana voor de hulp en de steun. Dit vond ik zo bijzonder lief. Het was voor mij een bijzondere ervaring. Ik had nog nooit een dier bijgestaan die overging. Revel had het goed daar waar hij nu was, niet meer ziek, het was er fijn en af en toe ging hij nog terug om even bij hen te zijn waar hij al die jaren een mooi leven had gehad.