Afsluiting Moonlight Regelmatig ging ik Moonlight nog opzoeken, zij was inmiddels hals over kop verkocht aan een manege. Als ik aan haar dacht voelde ik me verdrietig. Dus ging ik het weekend maar eens kijken. Daar stond ze helemaal depri met haar veulen in de wei. Ze zag me en kwam wel gelijk naar me toe. Ik ging de wei in, want haar voelen zo achter een hek dat vond ik niks. Haar hoofd hing naar beneden, en ze keek alsof ze dacht, haal me maar het hoeft voor mij niet meer. Ik was helemaal van slag en had ook niet de energie om haar op te peppen. Waarom liep het toch allemaal zo, ik begreep er niks van. Als een dier liefde nodig had was zij het wel en nu bij de nieuwe baas stond ze weer alleen in het weiland in het bos. Ik ben vanaf dat moment positief gaan denken naar haar, dat het goed met haar ging, dat ze liefde zou krijgen en verzorgd zou worden. Een vriendin van mij woont daar in de buurt en die ging af en toe kijken, ja het ging wel iets beter met haar. Op een dag hoorde ik dat ze weg was uit het weiland. Ik schrok me dood, waar was ze? Ik ben me gaan concentreren op haar en kreeg een goed gevoel. Ze stond in een stal. Een week of drie erna ben ik met die vriendin naar die manege gegaan. Daar stond ze. Ze herkende me gelijk en kwam met die dikke neus weer ruiken..hmmmmm wat had ik dat gemist. Er was een meisje dat zich over haar ontfermde en al een paar weken met haar aan het tutten was, borstelen, vertroetelen en verzorgen. Dat meisje wilde haar leasen en eerst een band opbouwen met haar. Daarna ging ze erop rijden hoorde ik. Geweldig toch!! Het enige; de naam Moonlight vond ze niks…dus noemde ze haar zoals ze officieel heette Cashmir. En toen dacht ik, jammer, maar goed, ze begint een nieuw leven, een nieuwe fase in haar paardeleven dus ook een andere naam. Ik ben nog even bij het veulen gaan kijken. Zij leek erg veel op haar moeder en stond met 3 andere veulens in de wei en had het naar haar zin. Nu was het voor mijn gevoel echt klaar. Het was een bijzondere periode waarin ik veel geleerd heb. De manier waarop onze wegen elkaar kruisten en we weer ieder een eigen kant opgingen is voor mij een mooie ervaring. Nooit zal ik haar vergeten en als ik in de buurt ben zal ik haar zeker nog even bezoeken. Marly