Moonlight Een vrouwtje vroeg of ik even naar een paard wilde kijken. Ze stond in de wei en had angst om de stal in te gaan. Eindelijk was ze in de stal en erg gestrest. Ik ging met haar praten in beeldvorm en ze pakte het gelijk op. Een vrouw die erbij stond zei dat ze onbetrouwbaar was. Nou dat voelde ik dus helemaal niet, ze was zwanger en nerveus. Ik had haar vast aan haar halster en die andere vrouw noem ik voor het gemak maar Els, die zou de deken van haar afhalen. Die deken bleef hangen om het achterbeen en toen ging ze helemaal door het lint. Normaal ben ik niet zo'n held en het was ook een onwijs groot zwart paard. Ik bleef haar vast houden en ze ging als een gek tekeer in die box. Els werd bijna geplet tegen de muur. Ik maar praten tegen het paard en opeens werd ze rustiger. Inmiddels was de deken los en kon ik beginnen met het voelen. Ik voelde dat ze volledig geblokkeerd was vanaf haar zonnevlecht en gewoon haar achterlijf niet voelde. Terwijl ik bezig was , kwam ze met die grote zachte neus bij mijn hoofd ze betaste mijn hele gezicht en nek, lijf en benen, zo zachtjes en zo lief. Toen ik klaar was was ze rustig en moest die deken weer om. Ze ging er gelijk vandoor en liep steeds weg. In gedachten maakte ik beelden dat ze rustig was, zich omdraaide en het goed vond dat Els die deken erop deed en op hetzelfde moment gebeurde dat ook. Ze bleef rustig staan en Els praatte heel lief tegen haar en ze vond alles goed. (Els is niet de eigenaar van het paard). We gingen weg en kwamen na 2 uur terug, daar stond ze, oortjes naar voren en keek de stal in wat volgens Els al bijzonder was. Ik liep op haar af en ze kwam weer met die neus heel mijn gezicht aftasten. Ik voelde me zo verbonden met dat paard dat ik niet weg wilde maar moest toch gaan. Ze keek me helemaal na en toen ik bij de deur was keek ik om. Een naam flitste door mijn hoofd ‘Moonlight’. Toen pas zag ik dat ze een heel klein wit plekje, iets boven haar ogen had in de vorm van een halve maan. Ze heet anders, ik weet niet eens hoe, maar voor mij heet ze Moonlight. Enfin wij gingen weg en de volgende dag hoorde ik dat ze me hadden willen bellen. Ze at niet meer. Ik ben toen rustig gaan zitten en heel erg aan haar gaan denken en met beelden weer gezegd dat ze moet eten en dat ik gauw weer zou komen, 2 uur later hoorde ik dat ze weer at. Er is iets tussen mij en dat paard, een klik of zo, kan het niet anders uitleggen. Ze zit in mijn hoofd en als ik aan haar denk voel ik zoveel liefde en warmte maar ook verdriet, baal er gigantisch van dat ze zover weg staat. Het vervolg Een week later ben ik weer gegaan. Ze stond in de wei en Els zei tegen haar: “Kijk eens wie daar is”. Oortjes naar voren en daar kwam ze, met die dikke neus gelijk ruiken in mijn gezicht, ik was helemaal zwart. Nou, zei Els, zet haar maar op stal. Ze had de hele week met haar geoefend en ze ging alleen met een appel voor haar neus en heel veel geduld de stal binnen. Die dag heb ik met haar geknuffeld, geborsteld en alles wat je maar kan bedenken als je van zo'n dier houdt. Na de behandeling was ze heel rustig en lekker ontspannen, alleen de deken moest nog om. Ik was alleen en dacht oh jee, maar had toch het volle vertrouwen dat ze het goed vond. En ja hoor, na praten en knuffelen kon ik zo de deken opleggen. Toen vroeg ik aan haar wanneer het veulentje zou komen en ze gaf me een beeld van 23. Ik ben toen gaan vragen wanneer ze uitgerekend was. Dat was 16 april. Nu dus maar afwachten of de datum die zij me liet zien ook klopt. Twee dagen daarna kreeg ik een mailtje dat ze haar hoofd gestoten had met naar buiten gaan. Een paard liep niet door en ze ging stressen. Het gevolg was een gat in haar hoofd. Ik baalde onwijs en wist dat niemand er wat aan kon doen. Ze liet ook niemand echt toe om goed te kijken. Dus de week daarna ik weer richting Moonlight. Ze zag me eerst niet, maar opeens viel het kwartje, oortjes naar voren en daar kwam ze. Haar ogen helemaal ontstoken en op haar hoofd wondjes en geronnen bloed. Ik nam haar mee naar de stal en ze wilde eerst niet naar binnen, maar na praten en geduld liep ze mee. Ik ben haar ogen gaan behandelen en vroeg of ik haar hoofd mocht zien. Langzaam zakte ze met haar hoofd en kon ik het goed bekijken, best een grote wond. Deze helemaal schoongemaakt, wat ze wel eng vond, maar ik bleef beelden zenden dat het goed was en echt moest , ze bleef ook wel rustig staan. Daarna weer lekker getutteld en geborsteld en behandeld en ze voelde lekker aan. Ik had mijn zoon meegenomen en aan haar uitgelegd dat die bij mij hoorde, ook mijn zoon werd helemaal besnuffeld en hij was net als ik helemaal verkocht. 's Avonds gingen we terug om wat foto's te maken. Ze had haar deken nog niet op dus dat was wel mooi. “Neem haar even mee naar buiten” zei iemand. “Ja”, zei een vrouw daar, “en dan zeker weer naar binnen de stal in, heb je een uurtje de tijd?” Toen de foto’s klaar waren zei ik: “Kom op, laat eens zien hoe braaf je bent” en visualiseerde dat ze gewoon naar binnen liep en dat deed ze zónder appel, in nog geen 30 sec. Ze stapte fier achter me aan de stal in. Ik was zo trots op haar en dat voelde ze, dus zij ook trots, haar geknuffeld, de deken omgedaan wat echt goed ging. Ze stond stil en keek alleen maar. En toen kwam de tijd dat ik weer weg moest , we voelde het allebei, haar oortjes gingen half en ze was verdrietig net als ik. Maar ik heb haar beloofd dat ik gauw weer kom. En dat was goed.