|
De Keuze
Het is alweer jaren geleden dat ik werd gebeld door mijn schoonzus. Zij had een katje gekocht van mensen die op vakantie gingen, acht weken oud, hadden ze haar verteld.
Ze was ten einde raad, het beestje had de hele nacht gegild.
Ik zei dat wij wel even kwamen kijken.
Daar aangekomen schrok ik enorm, het beestje was hooguit 3 weken.
Mijn schoonzus kon niet tegen dat gegil en vroeg of wij hem tijdelijk mee wilde nemen omdat ik meer katten had.
Zo gezegd,zo gedaan, thuis aangekomen werd hij bewonderd door de anderen.
Wilma ging zich over hem ontfermen. We noemden hem Barney, want ik wist al dat het een blijvertje zou worden.
Barney had vreselijke buikloop en poepte ook bloed, dus hup naar de dierenarts. Deze schrok ook, hij zei die is hooguit drie en een halve week, hij gaf me weinig hoop dat hij het zou redden. Het beestje had ook al blikvoer en andere rommel te eten gehad, dus zijn hele darmflora was kapot.
Prik, pillen en kittenmelk en we konden weer gaan.
Om de drie uur gaf ik hem steeds een beetje melk met een speentje.
Hij werd zieker en zieker, hoe je hem neerlegde zo bleef hij ook liggen. Ik had er een hard hoofd in.
Op een avond lag hij er zo bij dat het net leek of hij dood was. Het kwam door de diaree, mijn oma had een ouderwets middel tegen diaree, uiteindelijk heb ik dat gemaakt.
Hij wilde het niet, toen dacht ik, ik smeer het aan zijn pootjes, dat vinden katten vies iets aan hun pootjes en ja hoor hij ging likken. Het was nog niet schoon of hup weer in die schaal met dat spul. Dat ging goed !!!!
De volgende dag was hij er weer en drentelde wat door de kamer heen, maar er zat leven in. Langzamerhand werd het een volgroeide kater een schitterend beest en zoals ik al gedacht had, mijn schoonzus hoefde hem niet meer terug.
Het enige wat hij van zijn slechte start had overgehouden was af en toe bloed poepen. De dierenarts had tijdens zijn castratie in de darmen gekeken, maar daar was verder niks aan te doen.
Na 4 jaar had hij zich inmiddels ontpopt als de baas des huizes, en regelde het leven van onze 6 andere katten.
Op een dag voelde ik dat er wat was, er was veel ruzie in de groep en allemaal tegen hem.
Hij spuugde na het eten, dus hup weer naar de dierenarts, waarvan ik onderhand voor twee derde mede eigenaar was, financieel gezien.
Hij had een wat ontstoken maagvlies, verder niks vroeg ik ? Nee de dierenarts kon niks vinden.
Na 3 weken was hij erg onrustig ’s avonds en natuurlijk in het weekend. Ik pakte hem op en zei tegen mijn man, Barney krijgt zo een epileptische aanval. Waarom zeg je dat vroeg hij.
Ik weet het niet, zette hem op de grond en twee minuten later stuiterde hij de hele kamer door, het was vreselijk. Ik legde mijn hand op zijn kop en hij ontspande.
Dierenarts gebeld, waarnemer natuurlijk, die zei, ach mevrouw binnen 24 uur zijn ze weer het ventje.
U hoeft niet te komen hoor, dit komt wel vaker voor bij katten.
Ik was er niet gerust op, en ben de hele nacht opgebleven, na een dag gewerkt te hebben.
Steeds als hij me opzocht, kreeg hij weer een aanval, en steeds legde ik mijn handen op zijn kop en werd hij rustig.
Om 3.00 de des betreffende dierenarts uit zijn bed gebeld en vroeg hoelang dit nog door kon gaan. U mag wel komen hoor, maar is echt niet nodig gaat vanzelf over.
Ik ben op de bank gaan liggen met Barney boven op me en viel prompt inslaap.
Ik werd wakker van een kattentong en 2 tellen erna kreeg hij weer een aanval.
Met mijn handen op zijn kop zijn we de nacht doorgekomen om negen uur de dierenarts weer gebeld, we moesten dan maar komen om twaalf uur had hij een gaatje vrij.
Daar aangekomen was het erg druk, drie mensen voor me pffffffffffffff.
Ik had hem in een handdoek, hij was zo ziek en helemaal op.
Hij keek me aan, ik legde hem op de grond en daar ging die weer, een grote aanval.
Een mevrouw naast me zei tegen haar man, zullen we haar voor laten gaan, die kat is zo ziek .
Nee hoor, zei hij, ieder zijn beurt...Na zo’n nacht kan je je voorstellen dat het huilen me nader stond dan het lachen.
De mensen die daarna waren lieten me voorgaan, zo lief.
Wij naar binnen, ik legde Barney neer en gelijk hup een aanval, ja zei die dokter epileptie.
Ik spuit valium en u krijgt pillen mee, komt allemaal goed. Ik had al afscheid van hem genomen, er kwam niks goed.
Na de spuit en de pillen stond ik af te rekenen en kreeg hij weer een aanval. Ik zei, dat is toch niet goed na een prik valium, nee zei die dokter, laat hem maar hier. Op zondag!!!!
Mijn man zei we nemen hem wel mee, ik was totaal op en zei nee, we laten hem hier.
Om vijf uur mochten we bellen, ja het ging wel goed. Morgenochtend om tien uur konden we bellen en hem ophalen.
's Avonds om half twaalf voelde ik Barney, dus gebeld. Ja het ging niet goed, ze kregen hem niet stabiel. Ik zei dan moet hij maar een handje geholpen worden, dit wil ik niet zo’n lijden.
Nou zei de dierenarts, ik heb nog een middel, dat ga ik hem zo geven en misschien dat dat aanslaat.
De volgende dag om acht uur gebeld. Hij had een vreselijke nacht gehad en het advies was inslapen.
Wij mochten om elf uur komen. Hij lag op de tafel en we mochten afscheid nemen.
Hij keek me aan van, laat me gaan, ik kan niet meer. Ik zei je mag, je moet me een ding beloven, kom me opzoeken als het goed is met je. Hij keek van, ja tuurlijk kom ik, en deed zijn ogen dicht.
De arts kwam eraan met de spuit en ik hield hem vast, mevrouw wilt u hem loslaten.
Ze kunnen een aanval krijgen als ik spuit. Ik laat hem niet los zei ik.
Het is uw verantwoording, het zijn en blijven dieren, ik zei ik zou het niet bij al mijn katten doen maar bij hem wel.
De spuit ging erin en Barney werd boos, zie je zei die arts. Ik zei hij doet niks, legde mijn hand op zijn kop en Barney ging weer liggen. Twee minuten later was hij over.
Ik heb hier zoveel verdriet van gehad dat ik de hele dag gehuild heb. Ik vond het zo oneerlijk. We hebben zo gevochten om hem in leven te houden en nu moest ik de keuze maken om hem in te laten slapen. Ontroostbaar was ik.
De volgende dag zat ik op de bank en wie liep daar in de kamer, Barney, en het leek net of hij lachte, ook de andere katten zagen hem en liepen achter hem aan.
En toen was het goed voor mij…
De keuze was goed geweest.
|